BULUŞMA

Her sabah aynı köşe başında karşılaşıyoruz. Öyle yakışıklı ki içim gidiyor. Dişleri bembeyaz. Esmer teninde inci gibi parlıyor. Saçları desen simsiyah ve gür. Dağınık ve uzun ama her hali öylesine güzel ki, bakmaktan kendimi alamıyorum.

Geçen sabah dayanamadım. “Merhaba,” dedim.

O da karşılık verdi. Biraz utangaç sanırım.

Ertesi sabah yine karşılaştık, yine selamlaştık. Bu kez biraz sohbet de ettik. Pazartesi sabah 8’de buluşmak üzere ayrıldık.

Pazartesi sabahı onu tekrar göreceğim için mutluydum. Ya gelmezse diye de tedirgindim.

Gelmiş, yine aynı köşe başında bekliyordu. Yaklaştım. Onu görünce heyecanlandım.

Arabadan indim. Onun yanına, kaldırıma oturdum.

“Beni mi bekliyordun, yoksa öylesine buradan geçiyor muydun?” diye sordum.

“Sözleşmiştik, seni bekliyordum,”dedi.

Sözünü tutmasına sevindim elbette. Adını sordum. Yaşını sordum. Anne, babasını sordum. Telefonu yokmuş. Babasının telefon numarasını aldım.

Şimdi, yaşadığı bölgedeki okul müdürüyle görüşmeye gidiyorum.

8.sınıf öğrencisi aslında ama kâğıt toplayarak Urfa’da yaşayan annesine para göndermeye çalışıyor. Babası ve erkek kardeşiyle buradaki bir depoda yaşıyor.

Geçen sabah ayağında terlik vardı, üstelik hava da yağmurluydu. Bu sabah ayağına iki numara büyük gelen bir ayakkabı giymişti. Kâğıt toplarken bulmuş olmalı.

Bu akşam babasıyla konuşacak. Yarın sabah 8’de yine aynı yerde buluşacağız. Okul kıyafetlerini vermek istiyorum. Umarım gönlümüzdeki gibi olur.

 

20.09.2022

 

#öyküzamanı #öylesine #okulzamanı